Najniebezpieczniejsze góry świata

Góry to miejsce jednocześnie piękne i bardzo niebezpieczne, a wspinaczka górska to zajęcie niezwykłe i silnie uzależniające. Wysokie wzgórza położone są niemal na całym świecie, ale tylko niektóre z nich określane są mianem najniebezpieczniejszych.

Najniebezpieczniejsze góry świata

Co ciekawe, do grona najbardziej niebezpiecznych gór na Ziemi nie należą jedynie te najwyższe. Sama wysokość nie wpływa bowiem na trudność zdobywania góry. Trudność ta i związane z nią niebezpieczeństwo wynika również z innych czynników. Wśród nich wymienić należy choćby: zrywające się lody oraz osuwające lawiny, silny wiatr, zmienne warunki atmosferyczne, niską zawartość tlenu w powietrzu oraz ekstremalne temperatury.

Annapurna 1

Rankingi najbardziej niebezpiecznych gór na świecie otwiera Annapurna 1. Szczyt położony w Himalajach o wysokości 8 091 m cechuje się współczynnikiem śmiertelności przekraczającym trzydzieści procent. Annapurna 1 została zdobyta po raz pierwszy w 1950 r. Pierwsze zimowe wejście miało miejsce w 1987 r.

K2

Panujące na K2 ekstremalne warunki pogodowe, w tym: niezwykle silne wiatry, bardzo niskie temperatury oraz osuwający się lód i lawiny, strome odcinki skalne i liczne szczeliny sprawiają, że góra należy do jednej z najniebezpieczniejszych na świecie. Jej współczynnik śmiertelności sięga prawie trzydziestu procent. Położona w paśmie Karakorum góra o wysokości 8 611 m została zdobyta po raz pierwszy w 1954 r. Jednak, co warto podkreślić wejścia zimowego nie udało się zrealizować do tej pory. Jest to jedyny niezdobyty o tej porze roku ośmiotysięcznik.

Nanga Parbat

Położony w Himalajach szczyt Nanga Parbat jest jednym z najbardziej niebezpiecznych na świecie. Jego współczynnik śmiertelności przekracza dwadzieścia procent. Mimo, że góra nie jest najwyższa na świecie to jednak wymaga od wspinaczy ponadprzeciętnych umiejętności. Pierwsze wejście miało miejsce w 1953 r., natomiast wejście zimowe – w 2016 r. Warto przypomnieć, że w 2018 r. podczas zdobywania góry życie stracił Tomasz Mackiewicz.

Najniebezpieczniejsze góry w Polsce

W przypadku Polskich Gór również nie brakuje miejsc szczególnie niebezpiecznych. W Tatrach udostępnione są liczne szlaki o zróżnicowanym stopniu trudności. W przypadku części z nich zastosowano specjalne zabezpieczenia w postaci łańcuchów czy drabinek, lecz nadal wymagają one specjalistycznego sprzętu wspinaczkowego.

Orla Perć

Orla Perć jest zdecydowanie najtrudniejszym szlakiem graniowym w Tatrach Wysokich. Wiedzie ona przez liczne grzbiety szczytów i turni. Prowadzi z przełęczy Zawrat (2158 m n.p.m.) przez Mały Kozi Wierch, Zamarłą Turnię, Kozi Wierch, Granaty, Buczynowe Turnie na Przełęcz Krzyżne Krzyżne (2112 m n.p.m.), a dalej grzbietem Wołoszyna na Polanę pod Wołoszynem. W najtrudniejszych miejscach zamontowane są klamry, drabinki oraz łańcuchy lecz mimo to, wspinaczka jest bardzo wymagająca. Powinna być one podejmowana jedynie przez osoby doświadczone, posiadające odpowiednie umiejętności i wyposażenie oraz przy sprzyjającej pogodzie. Szlak oznaczony został na czerwono, jednak posiada liczne szlaki dojściowe, które umożliwiają zejście z grani w razie pogarszającej się pogody lub innych trudności. Od momentu udostępnienia szlaku w 2004 r. doszło do prawie 90 wypadków śmiertelnych, których przyczynami było poślizgniecie się na śniegu lub mokrych skałach, lawina, zabłądzenie lub uderzenie spadającymi kamieniami oraz zasłabniecie, braki kondycyjne, zignorowanie zmieniających się warunków pogodowych lub nieprawidłowe zaplanowanie wędrówki.

Dolomity

Jeżeli chcecie się wybrać na narty w Dolomity, polecamy zaprzyjaźnionego organizatora wyjazdów narciarskich Sportvita.pl – https://sportvita.pl/

Jaskinie dla każdego turysty, czyli Jaskinia Towarna (Niedźwiedzia) i Dzwonnica

Jeszcze do końca XIX wieku nikt z ówczesnych badaczy, zwłaszcza z akademickich środowisk Krakowa i Lwowa, nie spodziewał się, iż Wyżyna Krakowsko-Częstochowska kryje w swych porośniętych lasami wzgórzach taką perełkę. Jaskinia Towarna, bo o niej tutaj mowa, była z pewnością znana miejscowej ludności małopolskiej, jak i wszystkim innym ludom, które przemieszczały się w trakcie wędrówek ludów przez te ziemie. Łatwa do zwiedzenia i zlokalizowania Jaskinia Towarna jest na tyle przystępna, iż zajrzeć do niej mogą niemalże wszyscy turyści – także ci, nie będący zapalonymi speleologami lub jaskiniowymi alpinistami.

Krótko o charakterze i dziejach Jaskiń Towarnich

Jak resztą, prawie cała Wyżyna Częstochowska (zwłaszcza jaskinie), tak i Jaskinia Towarna jest produktem geologicznych przemian o charakterze krasowym, czyli powstała dzięki procesom oddziaływania podziemnych wód, najczęściej na skały wapienne jurajskie. Jest dość płaska (fachowo mówiąc; deniwelacja, czyli różnica poziomów, jest nieduża) i dzięki temu dostępna dla wszystkich zwiedzających. Jaskinia Towarna z pewnością była wykorzystywana jeszcze przed epoką brązu, czyli przez ludy kultur łowiecko-zbierackich, jako schronienie przed warunkami atmosferycznymi lub przed niebezpieczeństwami ze strony dzikich zwierząt. Świadczą o tym efekty badań tzw. namuliska, czyli dna jaskini, z okresu międzywojennego, które wykazały albo bytowanie albo pozostawienie tam przez myśliwych z okresu środkowego paleolitu: kości niedźwiedzia, hien jaskiniowych i archetypowych gatunków koni.

Jaskinia Towarna jako element systemu Jaskiń Towarnich

Interesująca nas tutaj Jaskinia Towarna (zwana także Jaskinią Niedźwiedzią) to właściwie pewien fundamentalny człon w naturalnym ciągu jaskiń, składających się jeszcze z Jaskini Dzwonnicy. Już przy wejściu okazuje się, iż Jaskinia Towarna rozpoczyna się obszerną, gościnną salą, której okopcenia stropu i ścian mówią, iż było to schronienie dla myśliwych, pasterzy.

Dalej podążamy ok. 10-metrowej długości korytarzem do sali, która z racji oddalenia (osłonięta przed wiatrami i deszczem) spełniała role swoistej sypialni. Jest ona także przez niektórych uznawana za „właściwą” Jaskinię Niedźwiedzią. To tam spotkamy nie tylko formy naciekowe, lecz rzadkie denne zagłębienia w skale, w kształcie małych studni – wywołane krasowieniem skał. W orientacji wschodniej, z owej sali Jaskinia Towarna przechodzi dalej, stosunkowo niskim korytarzem do Jaskini Dzwonnica. Ów przełaz z naciekami wapiennymi, prowadzący do Dzwonnicy jest uznawany przez grotołazów za najciekawszy fragment tego kompleksu jaskiniowego.

Pustynia Siedlecka oraz inne okoliczne atrakcje

Pustynia Siedlecka stanowi niezwykłą atrakcję turystyczną znajdującą się w rejonie wsi Siedlec. Jest to jeden z piaszczystych terenów znajdujących się w rejonie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej i stanowi on pozostałość po dawnym wyrobisku piasku.

Pustynia Siedlecka – atrakcja archeologiczna

Jak wspomniano powyżej, Pustynia Siedlecka to pozostałość po wyrobisku kopalni piasków formierskich więc nie jest ona typową pustynią. Powstała ona na skutek działalności człowieka oraz wiatru. Co ciekawe, w wyniku tego działania doszło do odsłonięcia pozostałości dna morskiego z okresu górnej jury. Ponadto, piaski na tym terenie pochodzą z okresu ponownej transgresji morskiej w czasie górnej kredy. Zostały one naniesione w okresie plejstocenu w postaci moreny czołowej na skutek ruchu czoła lądolodu zlodowacenia środkowopolskiego. Natomiast znajdujące się na tym terenie wydmy to skutek działania zachodnich wiatrów z okresu końca zlodowacenia północnopolskiego.

Pustynia Siedlecka – atrakcja turystyczna

Z uwagi na obecność wspominanych powyżej wydm sięgających blisko 30 m Pustynia Siedlecka stanowi niezwykłą atrakcję turystyczną. Co ciekawe, tereny te porasta roślinność typowa dla terenów piaszczystych, taka jak na przykład wydmuchrzyca piaskowa. Ponadto, na tym obszarze znajduje się bezodpływowe oczko wodne z typową roślinnością szuwarową. Warto wspomnieć o tym, że pustynia została udostępniona do jazdy pojazdami mechanicznymi, w tym samochodami terenowymi oraz quadami. Na tym obszarze rozgrywane są zatem popularne rajdy samochodowe. Warto również wspomnieć o tym, że w upalne dni na tym terenie tworzy się zjawisko fatamorgany.

Atrakcje okolic Siedlca

Siedlec to malowniczo położona wieś w gminie Janów w odległości około 25 km kierując się na południowy wschód od Częstochowy. W okolicach wsi przebiegają znane szlaki jurajskie, takie jak: Szlak Orlich Gniazd czy Szlak Warowni Jurajskich. Ponadto, w okolicy miejscowości znajdują się liczne trasy rowerowe i konne oraz atrakcje stanowiące obiekt zainteresowań zwiedzających. Wśród nich wymienić można choćby Jaskinię Na Dupce. Jest to jedno z dwóch okolicznych wzniesień, które sięga na wysokość 371 m n.p.m. Jest ono zalesione, a w jego wnętrzu znajduje się niewielka jaskinia. Jest ona dostępna dla zwiedzających przez cały rok i nie wymaga specjalistycznego sprzętu. Długość ciągu groty to około 75 m, a w jej wnętrzu temperatura wynosi 10 stopni Celsjusza. Z Jaskinią oraz Pustynią Siedlecką związana jest przekazywana od pokoleń legenda o diable i Janie Twardowskim. Wśród innych okolicznych atrakcji warto wymienić Bramę Twardowskiego w Złotym Potoku, Ranczo Zrębice, Strażnicę w Suliszowicach, Kamieniołom Warszawski w Siedlcu, drewniany kościół pw. św. Idziego w Zrębicach, Rybaczówkę w Złotym Potoku, dawną pstrągarnię Raczyńskich w Złotym Potoku czy zamek „Ostrężnik” w rezerwacie przyrody.

Ojcowski Park Narodowy

Ojcowski Park Narodowy został utworzony 14 stycznia 1956 roku. Objęta ochroną Dolina Prądnika cechuje się bardzo bogatą fauną i florą, a teren ten jest częścią projektu Natura 2000.

Ojcowski Park Narodowy – utworzenie

Starania o objęcie ochroną terenów położonych w Dolinie Prądnika sięgają początku XIX wieku, kiedy to na tym terenie odkryto liczne gatunki roślin i zwierząt oraz rozpoczęto naukową eksplorację jaskiń. Jednocześnie dochodziło do masowej wycinki drzewostanu oraz rozkopywania namulisk jaskiń i wydobywania znajdującego się w nich materiału nawozowego. Dzięki zaangażowaniu lokalnej ludności możliwy był stopniowy wykup ziem z rąk okolicznych kupców oraz próby ratowania przyrody Ojcowa. Pod koniec XIX wieku utworzono Muzeum Regionalne. W okresie międzywojennym powołano Państwową Komisję Ochrony Przyrody, która została później przekształcona w Państwową Radę Ochrony Przyrody oraz opracowano pierwszą monografię przyrodniczą Doliny Prądnika i Sąspowskiej. W monografii opisano środowisko geograficzne okolic Ojcowa oraz zamieszczono plan przyszłego rezerwatu przyrody, który służyć miał ochronie przyrody oraz stanowić przedmiot badań naukowych i miejsce dostępne dla zwiedzających. Przez kolejne lata nie ustawały starania na rzecz ochrony przyrody Ojcowa, dzięki czemu na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 stycznia 1956 r. możliwe było utworzenie Ojcowskiego Parku Narodowego.

Ojcowski Park Narodowy opis

W 1993 r. na podstawie ustaleń zawartych w Planie Ochrony Ekosystemów Leśnych i Nieleśnych Ojcowskiego Parku Narodowego, przyjęto podział powierzchni terenu na obszar ochrony ścisłej, obszar ochrony częściowej – zbiorowisk leśnych oraz zbiorowisk nieleśnych, a także obręb gruntów ekonomicznych podległych ochronie krajobrazowej. Teren Parku stawowi Obwód Ochronny „Groty”, a w jego skład wchodzą obchody: Korytania, Złota Góra i Pieskowa Skała. Park znajduje się na terenie województwa małopolskiego, w powiecie krakowskim. Położony jest on na terenie czterech gmin: Skała (1222,56 ha), Jerzmanowice-Przeginia (300,10 ha), Wielka Wieś (114,67 ha) oraz Sułoszowa (508,29 ha). Ponadto, Park posiada otulinę ochronną o powierzchni 6777 ha obejmującą wymienione gminy oraz dodatkowo gminę Zielonki. Zgodnie z rozporządzaniem Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie Ojcowskiego Parku Narodowego jego ogólna powierzchnia wynosi 2145,62 ha, z czego 1387,48 ha stanowią grunty Skarbu Państwa znajdujące się w zarządzie Parku, 18,95 ha to tereny będące w innym zarządzie, grunty prywatne stanowią 656,61 ha, natomiast 82,58 ha to grunty inne. Jest to najmniejszy Park Narodowy w Polsce. Jego tereny położone są w południowej części Wyżyny Krakowsko – Częstochowskiej, w odległości około 20 km kierując się na na północny zachód od Krakowa. Zbiorowiska leśne stanowią 1529 ha (71% powierzchni Parku), grunty rolne – 366 ha (22% powierzchni Parku), natomiast wody, w tym rzeki Prądnik i Sąspówka to około 1% powierzchni Parku. 16% powierzchni Parku, czyli 249 ha stanowią obszary ochrony ścisłej, w tym tereny wschodnie kompleksu leśnego Złotej Góry, kompleks leśny Góry Chełmowej z wąwozami Ciasne Skałki i Jamki, kompleks leśny Wąwozu Korytania, Wąwóz Skałbania oraz fragment części szczytowej Góry Rusztowej. Najwyższym wzniesieniem jest Chełmowa Góra (473 m n.p.m.). Dla zwiedzających dostępne są do zwiedzania dwie jaskinie: Jaskinia Łokietka oraz Jaskinia Ciemna.

Natura 2000

Dolina Prądnika ujęta jest w Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000, której celem jest zachowanie zagrożonych wyginięciem siedlisk przyrodniczych oraz różnorodnych gatunków roślin i zwierząt. Na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego występują siedliska przyrodnicze, w tym: murawy kserotermiczne, podgórskie i wyżynne rumowiska wapienne czy kwaśne buczyny oraz liczne gatunki roślin i zwierząt, takie jak na przykład: bocian czarny, muchołówka mała czy bóbr europejski.